Neushoorn

Blijf van mijn hoorn af!

Hoe zeldzamer een soort, hoe interessanter mensen hem lijken te vinden. Als je voor een neushoorn staat, moet je wel even knipperen met je ogen. Het oerdier is met zijn logge lijf, geplooide huid, enorme kop en knots van een hoorn behoorlijk indrukwekkend. Hij lijkt niet helemaal in de eenentwintigste eeuw te passen. En toch is hij er nog. Met de nadruk op het woordje nóg. Want jammer genoeg heeft dit dier iets waar mensen letterlijk een moord voor plegen. Jawel, die hoorn. Een handig ding voor neushoornmoeders om hun baby’s mee te beschermen, en voor vaders om te knokken met elkaar en met vijanden. Zo’n hoorn begint met groeien zodra een neushoornbaby ongeveer 5 weken oud is. En het ding is (bijna) goud waard. In Veel Aziatische landen zijn mensen dol op beelden en sieraden gemaakt van hoorn. En ze geloven dat de hoorn in poedervorm een geweldig medicijn is. Ook al bestaat hij uit keratine, dat spul waar ook mensennagels- en haren van gemaakt zijn. Alle neushoorns zijn beschermde dieren. Maar stropers, die vaak heel arm zijn, blijven jagen. Dat doen ze op de bruutste manier die je kunt bedenken. Een hoorn groeit weer terug als hij afgehakt is. Je kunt hem dus afzagen zonder het dier te doden. Maar dat geduld heeft een stroper niet. Die schiet de neushoorn neer en hakt de hoorn en met grof geweld af. Criminele bendes zorgen dat de hoorns de grenzen over gesmokkeld worden. En zo komt het dat de vijf neushoornsoorten die nog bestaan er niet best aan toe zijn. Over de hele wereld doen mensen verwoede pogingen om de neushoorn te redden. Hopelijk lukt het. Het zou eeuwig zonde zijn als dit oerdier van de aardbodem zou verdwijnen. En die hoorn? Die is van hém!

Waar leeft hij? Witte en zwarte neushoorns wonen in een paar Afrikaanse landen, vooral in Zuid-Afrika. De Javaanse neushoorn vind je alleen maar op Java, en de Sumatraanse op Sumatra en Borneo. En de Indische neushoorn wandelt nog rond in India en Nepal.

Hoeveel zijn er nog?

Waarschijnlijk tussen de 25.000 en de 28.000. Dat zijn grotendeels witte neushoorns. Van de zwarte zijn er nog zo’n 5000 en van de Indische 2000. De Sumatraanse en Javaanse staan er het slechtst voor: van de een zijn er misschien nog 80, van de ander niet meer dan 50.

Trouwens De twee Afrikaanse neushoorns heten witte en zwarte neushoorn. Maar eigenlijk is dat een beetje een vergissing. Afrikanen noemen de witte neushoorn ‘wijdlip’, omdat hij een brede mond heeft waarmee hij goed kan grazen. De zwarte neushoorn heet ‘puntlip’ omdat hij tuitlippen heeft waarmee hij vooral bladeren van bomen en struiken eet. Engelsen maakten van ‘wijd’ alleen per ongeluk ‘white’, Engels voor wit. En dus noemden ze de andere soort zwart. Maar stiekem zijn allebei de soorten grijs, al is de een wat lichter dan de ander.

In ‘De eenhoorn en andere fantastische dieren die ooit leefden’ lees je over de Indische neushoorn Clara, die in 1741 als allereerste van haar soort op tournee ging door Europa.